کاکتوس صورتی

با اینکه آدم نوشتنم.

با اینکه دلم میخواد سیر تا پیاز حرفها رو بنویسم اما شیفته شنیدنم. دلم می‌خواد بعضی حرف‌ها رو به زبون بیارم و به زبون بیارن! توی نوشتن اگه به کم فن نوشتن بلد نباشی سخته اونجوری که باید حس و پیامی‌که میخوایو منتقل کنی اما توی صحبت‌های رو در رو علاوه بر حرفها که روی زبون جاری میشن حرکات دست‌ها، تکان‌های کوچیک صورت، چین‌های روی پیشونی، بالا بردن ابروها، جزئیات مربوط به چشم‌ها و پلک زدن‌ها و سرعت پلک زدن‌ها و حرکات لب‌ها موقع گفتن حرفها در کنار

اخم‌ها و لبخندها همه و همه یه مکالمه رو دلچسب و جذاب میکنه. همیشه سعی کردم توی زندگیم مهم ترین حرف‌ها رو رودر رو بزنم. دلم خواسته واکنش طرف مقابلمو واعقی و زنده ببینم.

این روزها که کرونا همه مونو خونه نشین کرده، حسابی دلم برای رفتن به جمع آدم‌ها تنگ شده. برای پرچونگی و حرف زدن‌های کش دار!

این روزها وقت هرچیزی که باشه زمان مناسبی برای حرف‌های مهم نیست! چون نمی‌تونم برم بیرون و تمام حرکات مخاطبمو ببینم. این روزها خودمو از هر بحث جدی و مهمی‌دور نگه داشتم.

امشب داشتم فکر میکردم حجم مکالمه‌هایی که بعد از کرونا دارم چقدر زیاده! ا الن دلم میخواد هر چه زودتر دوباره ما آدم‌ها بتونیم با خیال راحت دور هم جمع بشیم و از هر دری حرف بزنیم..

برام فرستاده قرار نبود مهندس بشیا!

با خودم میگم من کی مهندش شدم؟؟ جواب سوالمو توی خط بعدش نوشته : همین که بیشتر وقتتو پای کامپیوتر و مقاله‌های خشنِ تکنولوژی میگذرونی، همین که مدام درگیر الگوریتم‌های سخت گوگلی هستی و میخوای از نردبان الکسا بالا بری ینی مهندس شدی!

تعریف اون از مهندسی همیشه با بقیه فرق داشته اون فک میکنه مهندس‌ها آدم‌های خشکین که از زندگی لذت نمیبرن! فک میکنه اگه من خودمو درگیر هر چیزی به جز شعرو ادبیاتو ... کنم یعنی چشممو روی لطافت زندگی بستم که خب درست نیست!

برام نوشته بود که شکسپیر بخونم. سوال پرسیده بود هنوزم هر شب شعرهای سهراب سپهری رو میخونم؟ برام نوشته بود اسم آخرین رمان عاشقانه‌‌‌ای که خوندم چی بوده! گفته بود هنوزم به ( واژه باید خود باد / واژه باید خود باران باشد ) اعتقاد دارم یا نه؟

با خودمم فکر میکنم آخرین رمان عاشقانه ؟؟ فک کنم گندم بود! خیلی سال پیش! وقتی سال اخر دبیرستان بودم..

برام نوشته بود هنوزم نگاه کردن به آسمون بهت آرامش میده؟ گفته بود هنوزم برای پرنده‌های تو آسمون داستان سرایی می‌کنی؟

از خیلی چیزا برام نوشته بود... کاش میتونستم بهش جواب بدم.

از فکر کردن به اینکه جواب بیشتر سوالاش نه هستش حس عجیبی دارم! اینکه چقدر تغییر کردم. از خیلی چیزها فاصله گرفتم و به خیلی چیزها نزدیک شدم و همین منو می‌ترسونه.

دلم میخواست می‌تونستم بهش جواب بدم. اما انگار تنها حسن پیام‌های برقی همین یه طرفه بودنشه ...

تو دوران قرنطینه اگه بیکار توی خونه نشستین و حوصله تون سر رفته میتونین یه بخش کوچیک از کارهای منو تو این دوران ببینین شاید به دردتون خورد

فیلم :
One day

لبخند مونالیزا

داستان اذدواج

LOVE STORY

مرد ایرلندی

Little forest

Second Act

hustlers

( موقع تماشای فیلم خارجی لغت‌های جالب و جدیدی که میشنومو یادداشت میکنم )

پادکست:
آنجلا مرکل
بیزینس پلن
مارکتینگ

( از همه پادکست‌ها و فایل‌های آموزشی نوت برداری می‌کنم )

کتاب :
ببخش و بگیر
راز سایه
سینوهه
قلعه حیوانات
١٩٨٤
کوری
طاعون

غذا:
قورمه سبزی
لازانیا
هویج پلو
کوفته قلقلی

چاشنی:
کمپوت سیب
کیک شکلاتی
میکس بستنی و میوه
آلبالو خشکه

چایی - قهوه

ورزش:
دراز و نشست ٤٠ تایی
شنو ١٥ تایی
پلانک ٦٠ ثانیه
اسکات ٢٠ تایی
زومبا ۳ آهنگ هر روز

موزیک:
گوگوش
ابی
معین زد
فتانه
هایده
سنابرزنجه

ریلکس:
نوشتن و نوشتن و نوشتن

کسانی که در رشته‌های دو و میدانی و پرش از روی مانع فعالیت می‌کنند برای اینکه عملکرد بهتری داشته باشند چند قدم به عقب برمی‌گردند و سپس حرکت خود را آغاز می‌کنند.

مصداق همین حرکت در زندگی روزمره بسیار اتفاق می‌افتد. وقتی با مسئله‌‌‌ای رو به روی می‌شوم که نیاز به دقت بیشتر دارد دست به گریبان گذشته ام می‌شوم. ببینم برای آن موقعیت خاص چه چیزی را از قبل آماده کرده ام که می‌تواند به کمکم بیاید. بعد از مطالعه و فهم مجدد آن دوباره حرکت می‌کنم و می‌توانم از روی مانع رد شوم ^_^

بی ربط نوشت : حالا که کرونا اغلب ما را خانه نشین کرده است مجال خوبی است برای اینکه بنشینم و فکر کنیم با خودمان چند چندیم؟؟

با ربط نوشت : حالا که وقت کافی برای انجام کارهام دارم خوشحالم که میتونم کارای جدیدترو هم به برنامه‌هام اضافه کنم. البته این وسط 3 ماهه یک کاره نیمه تموم دارم که هیییچ جوره حوصله م نمیکشه تمومش کنم. ولی خب حسش نییی از بس که سخته و استرس داره و حوصله میخوااد :(( این مسئله حسابی روو مخ منههه همین هم حسابی ذهنمو درگیر کرده و بخش زیادی از انرژی منو به خودش اختصاص داده :/ باشد که تموم بشه و من یه نفس عمییق بکشم ^_^

توی روزهای قبل از قرنطینه اغلب مواقع تعدادی کار نیمه تمام داشتم. یعنی وقتی لیست کارهای که باید انجام می‌دادم رو می‌نوشتم، همیشه تعدادی از کارها به روز بعد منتقل می‌شد و حتی گاهی به روز بعد و بعدتر!

اما بعد از قرنطینه که بیرون رفتن‌های الکی و بی جهت که صرفا وقت گذراندن بودن و دیگر هیچ از بین رفتند! همین به نوبه خود فرصت کوچک و در عین حال دست نیافتنی به من داد که توانستم کارهایی را که هیچ وقت تایم کافی برای انجام آن‌ها نداشتم به سرانجم برسانم.

روزهای اول قرنطینه خیلی سخت بود چون عادت نداشتم یک روز کامل رو در خونه بمونم. اما الن که حدودا 10 روز از قرنطینه خودم میگذره میبینم به وضعیت، عادت کرده ام. اما خوشبختانه دچار روزمرگی نشده ام. از همان اول صبح سعی کردم کارهامو با برنامه ریزی به جلو ببرم که به خوبی از تمام روزم استفاده کنم.

صبح‌ها اولویت کارها به پروژه‌های شرکت است و بعد هم می‌روم سراغ کارهای مربوط به خانه و بعد هم مطالعه و ...

* هر شب قبل از خواب لیست کارهایی که برای روز بعد میخوام انجام بدمو می‌نویسم. البته براشون ساعت تعین نمیکنم ولی می‌نویسم که یادم باشه حتما توی 24 ساعت پیش روم انجامشون بدم.

اما وقتی که تک تک کارهامو انجام میدم جلوی هر کدوم یه تیک میزنم :)) چطور وصف کنم حس خوب اون لحظه رو ؟؟ ^_^

بعضی‌ها میگن چرا انلاین لیست کارهاتو نمی‌نویسی اما اونا انگار لذت تیک زدن کارها رو با خودکار صورتی و آبی نمیفهمن! وگرنه این حرفو نمیزدن :لول

امروز وقتی برای بیست و نهمین بار آهنگ گوگوش رو پلی می‌کردم داشتم به این موضوع فک می‌کردم اگه گوگوشی نباشه باید چیکار کنیم؟؟

ینی چند نفر از آهنگهاش خاطره دارن؟؟

به خودم که فک میکنم جزو محدود خواننده‌هایی است که همراه آهنگ‌هاش محتواهای مورد علاقه مو نوشتم. ینی خوش ب حال همه محصولاتی که موقع گوش دادن به گوگوش نوشتم! چون سراسر حس خوب بودم و از ته ته دلم نوشتم!!

یادم باشه یه روزی موقع محتوا نوشتن با آهنگ گوگوش براتون فیلم بگیرم. دلم میخواد وقتی سنم به 50/60 سالگی رسید نگاهش کنم و یادم بمونه توی 22 سالگی از چی لذت میبردم.

#باموزیک_ریتم_روی_کیبورد

همیشه علاقه خاصی به قدم زدن، پیاده روی و کوهنوردی داشتم. علاقه من بیشتر یه حالت مراقبه داره تا انگیزه برای مسابقات! با اکیپ‌های زیادی به کوهنوردی و طبیعت گردی رفتم. بیشتر اونا از اول یک مقصد مشخص می‌کنن و حتما باید به مقصد معین برسن. توی مسیر همه نگاهشون به قله س که بهش برسن! توی پروسه رفتن به کوه هم اغلب سعی می‌کنن از اون یکی جلو بزنن! حتی شده به فاصله یک قدم!

این جور مواقع یه لبخند گنده میاد روی لبم و این آدم‌ها سوژه خنده من میشن :))

آخرین بار که رفتم روی قله، همه جا برف بود و برف بود و بررف! بی هوا خودمو انداختم روی برف و فقط به آسمون نگاه می‌کردم، دوست داشتم ساعت ها و ساعت‌ها همین طور جلوی آفتاب کم جون زمستون به آسمون نگاه کنم و غرق شم تو آرامشی که داشت.

ولی خب گروه مذکور اصرار داشتند که هنوز چند قدمی‌تا مقصد مورد نظرشون مونده و دیگه اون همه زیبایی رو نمیدیدن :((

پ ن : درسته هدف مهمه و به زندگی مون جهت می‌ده به انتخاب‌هامون ارزش میده اما ب نظرم هرنوع افراطی خوب نیست. اینو می‌نویسم که یادم بمونه خود مسیر یه هدف باشه توی زندگیم و فقط نتیجه گرا نباشم. باید همیشه از مسیری که طی می‌کنم لذت ببرم :))

به قول قیصر امین پور :

ساحل بهانه ایست، رفتن رسیدن است..!

پیاده روی توی هوای برفی حس فوق العاده‌‌‌ای داره. الن که داریم به فصل بهار نزدیک میشیم حسابی خوشحالم که امسال تا جایی که تونستم از زمستان و برفش لذت بردم. توی گرمای تاقت فرسای تابستون حسابی دلم برای این روزهای زمستونی و گاها آفتابی با هوای خنک تنگ میشه...

همیشه علاقه خاصی به قدم زدن، پیاده روی و کوهنوردی داشتم. علاقه من بیشتر یه حالت مراقبه داره تا انگیزه برای مسابقات! با اکیپ‌های زیادی به کوهنوردی و طبیعت گردی رفتم. بیشتر اونا از اول یک مقصد مشخص می‌کنن و حتما باید به مقصد معین برسن. توی مسیر همه نگاهشون به قله س که بهش برسن! توی پروسه رفتن به کوه هم اغلب سعی می‌کنن از اون یکی جلو بزنن! حتی شده به فاصله یک قدم!

این جور مواقع یه لبخند گنده میاد روی لبم و این آدم‌ها سوژه خنده من میشن :))

آخرین بار که رفتم روی قله، همه جا برف بود و برف بود و بررف! بی هوا خودمو انداختم روی برف و فقط به آسمون نگاه می‌کردم، دوست داشتم ساعت ها و ساعت‌ها همین طور جلوی آفتاب کم جون زمستون به آسمون نگاه کنم و غرق شم تو آرامشی که داشت.

ولی خب گروه مذکور اصرار داشتند که هنوز چند قدمی‌تا مقصد مورد نظرشون مونده و دیگه اون همه زیبایی رو نمیدیدن :((

پ ن : درسته هدف مهمه و به زندگی مون جهت می‌ده به انتخاب‌هامون ارزش میده اما ب نظرم هرنوع افراطی خوب نیست. اینو می‌نویسم که یادم بمونه خود مسیر یه هدف باشه توی زندگیم و فقط نتیجه گرا نباشم. باید همیشه از مسیری که طی می‌کنم لذت ببرم :))

به قول قیصر امین پور :

ساحل بهانه ایست، رفتن رسیدن است..!

پیاده روی توی هوای برفی حس فوق العاده‌‌‌ای داره. الن که داریم به فصل بهار نزدیک میشیم حسابی خوشحالم که امسال تا جایی که تونستم از زمستان و برفش لذت بردم. توی گرمای تاقت فرسای تابستون حسابی دلم برای این روزهای زمستونی و گاها آفتابی با هوای خنک تنگ میشه...

سکانس اول: آخرین فیلمی‌که خیلی به دلم نشست little forest بود. شاید هم پیانیست!

وقتی فیلم‌های اسکار 2020 مشخص شدند رفتم سری ب سایت‌های مختلف زدم و اول فیلم جودی رو نگاه کردم. جودی روایت زندگی واقعی یک هنرمند خانم بود و درباره مشکلات و مسائلی که در طول دوران حرفه‌‌‌ای اش تجربه کرده بود ساخته شده بود.

فیلم خوبی بود اما نه آنقدر که بخواهم دوباره تماشایش کنم.

امتیاز جودی از نظر من : 6 بود :)

سکانس دوم:چند روز بعد از جودی نشستم و فورد در برابر فراریرو نگاه کردم :)) این وسط یه چیزی بگم که من تماس یا پیغام‌هایی که میاد روی گوشیم خیلی بهشون حساسم که زود جواب بدم! یعنی اصلا از اون دسته آدم‌هایی نیستم که عمدا دیر جواب میدن چون فکر می‌کنن اینجوری باکلاس میشن (البته خدا بهشون آگاهی و فهم بده چون اشتباه میزنن :لول )

خلاصه در جریان تماشای فیلم بارها و بارها گوشی من زنگ خورد، برام sms اومد و پیغام‌های واتساپ! اما دریغ از اینکه یک لحظه چشم از روی مانیتور بردارم ^_^

ینی اینقدرر این فیلم منو با جریان خودش همراه کرد که نگو و نپرس! از همون اولِ اولِ فیلم احساسات منو درگیر خودش کرد و تاا پایان فیلم همینجووری آدرنالین منو بالا می‌برد و حسابی هیجان زده م کرد.

خلاصه تر اینکه بگم حسابی خستگی از تنم به در شد! چقدر خوبه فیلم خوب دیدن :))

* بیشتر سکانس‌های فیلم رو دوست داشتم. مثلا اونجا که کنز به شلبی می‌گه تو ب من قول رانندگی دادی نه قول بردن! و بدون دلخوری تصمیم به ادامه میگیرن خیلی برام دلچسب بود.

* امتیاز فورد در برابر فرار از نظر من 10 بود.

اوایل که وارد کارهای مربوط به سایت و مارکتینگ شدم وقت زیادی برای مطالعه داشتم. یعنی شرایط یه جوری بود که هر هفته چندتا کتاب و مقاله می‌خوندم و یه عالمه فایل آموزشی نگاه می‌کردم. به مرور که پروژه‌ها بیشتر شد و سرم حسابی شلوغ شد ( که البته به نظرم نتیجه همون مطالعه‌ها بود که باعث شد سرم شلوغ بشه) کم تر وقت داشتم برای مطالعه! همین باعث شد خیلی زود به خودم بیام.

برای همین نشستم یه برنامه تنظیم کردم از : تمام موضوعاتی که می‌خواستم بخونم + موضوعاتی که نیاز داشتم خودمو در اونها ارتقا بدم و...
تا دوباره برای فصل جدید زندگی برگ برنده‌‌‌ای داشته باشم ^_^

توی کار ما اگه فقط چند روز از پیشرفت غافل باشیم می‌بینیم یه عالمه ترفندها و نکته‌های جدید روی کار اومدن که باید بیزینس خودمونو باهاش منطبق بدیم. یعنی نیاز به تغییر داریم.

حالا هر چقدر که دیرتر متوجه ترندها و الگوریتم‌های جدید بشیم قضیه تغییر دادن سخت تر و حتی غیر ممکن می‌شه. یه وقت‌هایی می‌بینم بعضی از بیزینس‌ها مدت زمان زیادیه که خودشونو آپدیت نکردن که عملا ایجاد تغییر در اون‌ها یه کاره محال و نشدنیه!

اگر هم بخوان تغییراتو اعمال کنن یه پروسه طولانی و نفس گیر می‌طلبه...!